Een weekje Lima!

Hola,

Wie goed doet, goed ontmoet! Zo ontmoet ik in de trein vanaf Antwerpen naar Schiphol Lily. Een lieve Peruaanse vrouw getrouwd met een Nederlandse man. Ze vertelt me een hoop over de Peruaanse cultuur. Zo vertelt ze onder andere dat het in Peru gebruikelijk is dat een meisje op haar vijftiende en een jongen op zijn zestiende verjaardag een gigantisch feest houden. Vanaf dat moment wordt het meisje ook wel juf genoemd en zijn haar barbiepoppen verleden tijd. Daarnaast vergelijkt ze de Nederlandse krenterigheid met de Peruaanse gastvrijheid. Nederlanders willen altijd weten hoeveel mensen op hun verjaardag komen zodat ze hun inkopen daar precies op kunnen afstellen terwijl Peruanen gewoon zorgen dat er voldoende in huis is. Samen met Lily breng ik de tijd door totdat we het vliegtuig ingaan. Bij het wegen van onze bagage blijkt de koffer van Lily te zwaar te zijn, waarna ik voorstel om wat van de zwaarste cadeaus voor haar familie in mijn handbagage te doen: drie kazen en de doos met chocolaatje vanuit de banketbakkerij van haar man. In het vliegtuig blijk ik een plaats te hebben met veel beenruimte maar helaas wel in het midden van drie stoelen naast elkaar. Links naast mij zit een Peruaanse schrijver uit Londen en rechts naast mij zit een vader uit Duitsland. De Peruaanse schrijver geeft me tips over goede restaurantjes in Lima. Op het vliegveld van Lima staan veel mensen te wachten met bordjes maar gelukkig zie ik Dirk snel met zijn bordje: ’Milou Soomers bienvenidos en Peru’. Erg fijn om elkaar naar vijf weken weer te zien. Samen pakken we de taxi naar het hostel ‘Friendshouse’ in de wijk Miraflores (een van de rijke wijken waar veel toeristen verblijven, dicht bij de kust en een veilige wijk).
We hebben ons een week in Lima goed vermaakt, in tegenstelling tot wat de Peruaanse schrijver in het vliegtuig zei. De eerste dag maken we een wandeling langs de kust en op aanraden van het reisboekje lopen we naar het vissershaventje van Chorrilos. Onderweg nemen we als lunch een typisch Peruaans gerecht, ceviche. Dit is rauwe vis en zeebanket gemarineerd in limoensap en geserveerd met ui, Spaanse peper, maïs en zoete aardappel. Dit blijkt een zure boel te zijn; wij vinden het allebei niet zo lekker. Met onze borden nog half vol, gaat Dirk betalen en vluchten we het zaakje uit. Verder lopend langs de kust komen we op een mooi punt: het water kletst met hoge golven tegen de rotsen met op de achtergrond lichtbruine rotsen. Als luie toeristen hebben we lekker de taxi teruggepakt. De taxi’s hier toeteren 1 keer en door te knikken laat je zien of je mee wilt. De taxichauffeurs zetten niet op het dubbele van het bedrag in, maar geven een schappelijk eerste bod. Toch proberen we er nog een paar Sol van af te onderhandelen (dit blijft een leuke sport). Dirk en ik hebben een tactiek bedacht om te checken of een taxichauffeur betrouwbaar is: we nemen onze tijd bij het onderhandelen en bekijken zijn ogen en observeren zijn gedrag. Bij een betrouwbare taxichauffeur en een goede prijs stappen we in. Lima lijkt een stad van zien en gezien worden. Vooral de vrouwen kleden zich erg sexy in korte hoog opgetrokken broekjes en topjes met een zichtbaar decolleté. Om ons voor te bereiden op de bruiloft besluiten we elke dag anderhalf uur salsales te nemen. We krijgen privéles bij Paola thuis en bij de ontmoeting geeft ze ons een zoen op de rechterwang, zoals Peruanen elkaar begroeten. Ze leert ons de basispasjes die zorgen voor de balans en telt gelukkig vaak mee op de muziek: 1-2-3---5-6-7, 1-2-3---5-6-7. Ze neemt de tijd om ons de passen uit te leggen. Als we dansen, geeft ze verschillende tips: denk aan een rechte houding, benen strekken, gebruik je heupen en denk aan de pauze! Het is erg leuk om elke dag les te krijgen en we leren een heel scala aan dansmoves. Op de verjaardag van de moeder van Dirk zijn we uit eten geweest en hebben we kennis gemaakt met vele lekkere Peruaanse gerechten (veel aardappel en weinig groente). Daarnaast hebben we Inca Kola gedronken. De broer van Dirk vertelt ons dat in alle landen ter wereld Coca Cola het populairste drankje is, behalve in Peru. Daar is het namelijk Inca Kola. Het is een heel zoet, geel/groen drankje (wat eruit ziet als verdund afwasmiddel) en smaakt een beetje naar bubbelgum. Doordat Coca Cola de concurrentiestrijd met Inca Kola verloor, hebben ze Inca Kola overgenomen. De broer van Paul en zijn vrouw raden ons aan alleen in Miraflores te blijven aangezien het hier veilig is, maar we besluiten toch op pad te gaan naar het oude stadscentrum. Dit gedeelte van de stad bestaat uit gebouwen uit de Koloniale tijd. In tegenstelling tot het moderne blokkengedeelte van Miraflores, heeft dit gedeelte meer sfeer en alleen maar laagbouw. Iedere dag nemen we als lunch het dagmenu, bestaande uit een voorgerecht, hoofdgerecht en een ‘jugo’ (vers geblenderd fruit aangelengd met water). Deze lunch is in Peru de belangrijkste maaltijd van de dag. De grote hoeveelheid eten, voornamelijk rijst, aardappels en vlees, zorgt ervoor dat er ’s avonds weinig gegeten wordt door de Peruanen.
Een andere activiteit die we doen, is het huren van fietsen. De fietstocht blijkt uiteindelijk niet zo’n succes. Het drukke verkeer in het centrum zorgt er namelijk voor dat het fietsen in de stad niet zo leuk is. We besluiten daarom langs het strand te fietsen. Na een tijdje wordt het trappen zwaarder en ontdek ik dat het niet met mijn versnelling te maken heeft: ik heb een lekke band. We stoppen aan de kant van de weg en een aardige Peruaanse fietser stopt met ons. Wat een geluk! Hij blijkt een bandenplakset bij zich te hebben en blijkt ook handig te zijn met het plakken van de band. Helaas zonder succes, want even later is de band weer leeg, waarna we stoppen bij een tankstation. Er blijken maar liefst zes gaten in de band te zitten! Nog een keer geluk: ze hebben na lang zoeken een binnenband gevonden die past. De Peruaanse jongen blijft bij ons en helpt ons. Na het terugbrengen van de fietsen drinken we nog een drankje met hem.
Het reisdoel van deze vakantie is de Peruaanse bruiloft van Paul en Mapi. Wat een geweldig feest! Alles speelt zich buiten af, zelfs de ceremonie van de kerk. Het lijkt wel op een bruiloft uit een film. De cocktails worden uitgedeeld, er is een lunchbuffet geregeld en een band heeft een centrale rol in het feest. Ze spelen meer dan vier uur achter elkaar en de latino’s weten wat dansen is! Iedereen beweegt zich heel soepel op de muziek en de heupen wiegen. Dan breekt de Hora Loca aan, oftewel het gekke uur. Hoofddeksels in vrolijke kleuren en verschillende vormen en ballonnen worden uitgedeeld. Iedereen betreedt de dansvloer en de muziek is een combinatie van fout, vrolijk en opzwepend (Gangnam style komt zelfs langs!). Het is een gekke en vrolijke boel! Ik heb genoten van de bruiloft en het was een unieke ervaring om mee te mogen maken.
De dag na de bruiloft begint ons volgende avontuur. We nemen het vliegtuig naar Cusco, gelegen op een hoogte van 3400m. Met gember op zak gaan we de uitdaging met de hoogte aan!