Ervaringen en ontmoetingen op Sumatra

De wegen op Sumatra zijn het tegenovergestelde van wat wij in Nederland gewend zijn. Het zijn erg smalle wegen, met veel gaten en hobbels erin. Bij de vraag hoe lang de reis naar een andere plek is, valt het op dat er niet wordt gesproken over de kilometers die we onderweg zijn, maar over de uren. Vanuit Bukit Lawang naar Berastagi reizen we in tegenstelling tot de heenreis met de toeristenbus. Deze biedt meer comfort dan de lokale bus die we vanuit Medan namen. Het is een grote auto waarin 7 mensen vervoerd kunnen worden. Met ons mee reizen een islamitische Indonische vrouw met haar Duitse man die nog even genieten van hun vakantie in het Noorden van Sumatra voordat zij naar Duitsland zal immigreren. Desty is een erg enthousiaste en vrolijke vrouw die mij ietsje meer over de cultuur leert. Het is een leuke ontmoeting en we worden Facebookvrienden. Misschien zullen we elkaar weer ontmoeten!

In Berastagi staat het beklimmen van de vulkaan Gunung Sibayak op het programma. Samen met een gids gaan we om 3.30 op pad om de zonsopgang te kunnen zien vanaf de top. Met onze zaklampen zoeken we een weg naar boven over een niet geheel uitgestippeld pad. Eenmaal boven gekomen, wachten we op de zonsopgang. Helaas zonder succes: het is om ons heen helemaal bewolkt. Geen zichtbare zonsopgang, maar zodra de wolken wegtrekken hebben we toch een mooi uitzicht op de stad Berastagi, de andere (gevaarlijke) vulkaan Gunung Sinabung en de krater van degene waar we nu op staan. Deze is erg bijzonder om te zien! Er zijn gaten in waar water borrelt en een soort gele plekken [waarvan we niet precies begrepen wat het is]. Het ruikt er bijzonder: er hangt een doordringende geur van eieren.

Internetcafees lijken op Sumatra vooral in trek bij kleine jongens te zijn. Zij spelen vechtspelletjes op de computer en luisteren naar Engelse rockmuziek via Youtube. Terwijl ze wachten op een computer, omsingelen ze ons en kijken geinteresseerd naar ons beeldscherm voor enkele minuten. Zelfs het typen van mijn blog trekt hun aandacht.

De autorit van Berastagi naar het Toba Meer wordt een bijzondere, maar bovenal gevaarlijke ervaring. Vlak nadat we zijn ingestapt begint de chauffeur met bellen, waarna hij met zijn zijspiegel een andere auto raakt. Het blijkt slechts een voorbode van een helse rit. Samen met twee andere westerse jongens [Nigel uit Californie en Jonas de Zwitsers] hebben we meerdere schrikmomenten onderweg. Hij haalt in bij dode hoeken, hij toetert er op los en op sommige momenten lijkt hij bij het inhalen inschattingsfouten te maken over de tegenligger. Meerdere keren houden we ons hart vast en barsten tegelijkertijd in lachen uit omdat het een absurde situatie is. Tel daarbij op dat hij de hele rit aan een stuk door luidkeels boert, en trek je conclusie :)

Als we worden afgezet bij de stad Parapat nemen we de ferry naar het eiland Samosir, samen met de jongens uit de auto en een Duits meisje van 19 die al voor 6 maanden op reis is. We wisselen nummers uit met Anna en spreken af om samen erop uit te trekken. We doen een motorbiketochtje over het eiland, dat veel groter is dan ik dacht: Het blijkt onmogelijk om in 1 dag het hele eiland rond te rijden; we zien niet eens de helft. Rijden over de bergen, de natuur en met uitzicht op het Toba Meer is schitterend. Het is het grootste kratermeer van Zuid-Oost Azie en het diepste ter wereld - 450 meter. Bovendien is het gezellig met de groep, die we daarna vaker zien. In ons hostel Mas Cottage verblijven tot onze verrassing ook mijn Indonesische Facebookvriendin en haar man. Onze dagen aan het meer doen we rustig aan: 's ochtends een duik en overdag buiten het motortochtje met name veel relaxen.

Na lang dubben over onze volgende bestemming, een andere plek op Sumatra of doorvliegen naar Yogyakarta, is de knoop doorgehakt. Yogyakarta!