Het 'echte' authentieke Myanmar

Pyin Oo Lwyn is de ideale plek om aan de drukte van Mandalay te ontsnappen. De koloniale gebouwen in combinatie met paard en wagen zorgen voor een fraai straatbeeld. We maken hier een fietstocht waarbij we een pagode en de waterval in de buurt bezoeken. Als we de volgende dag de trein naar het oosten pakken, zijn we niet de enige toeristen met dat idee. De luxere coupés zitten vol met zeker 30 andere toeristen. De trein dendert over de rails, het lijkt wel alsof we op een paard zitten: zelfs tassen vallen van het bagagerek boven de stoelen, ondanks dat we niet sneller dan 40 kilometer per uur gaan. Zodoende is de treinreis een tijdrovende manier van reizen, maar op een vermakelijke manier. Onderweg is veel te zien, groene landschappen, huizen langs het spoor, mensen die zwaaien, het viaduct van Gotheik en verkopers in de trein. Bij aankomst in Kyaukme blijken we de enige toeristen die uitstappen. Dat voelt speciaal!

Kyaukme is een kleine plaats met weinig hostels – slechts drie hebben een licentie voor buitenlandse toeristen. Op aanraden van een reismaatje hebben we vanuit dit dorp een 3 daagse trektocht bij gids Thura geboekt. De volgende ochtend vertrekken we met de scooter de bergen in. We rijden langs rijstvelden en akkers waar verschillende groenten en kruiden verbouwd worden, maar theevelden domineren dit gebied. De Burmese theebladsalade kan dan bij de lunch zeker niet ontbreken!

Veel wandelen doen we de eerste dag niet en terugkijkend ben ik daar blij mee. Als we bij de top van de hoogste berg aankomen, zien we achtergebleven legerspullen die volgens Thura van de rebellenlegers zijn. Tijdens het afdalen brandt hij los met twee verhalen waarvan ik behoorlijk schrik. Veel lokale stammen hebben hun eigen rebellenleger om in opstand tegen het leger van de regering te komen. Deze rebellenlegers verplaatsen zich door de bergen op verlaten stukken. Een paar maanden geleden was onze gids samen met een vriend op een trektocht, toen ze bezoek kregen van het rebellenleger. Bij het gastgezin waar ze verbleven kwam opeens een dronken generaal binnenstormen, die zijn vriend dwong mee te gaan. Thura vertelt er enigszins lacherig over. Zijn vriend heeft een nacht bij het leger door moeten brengen, vastgeknoopt aan een boom, en werd pas de volgende dag weer vrij gelaten. De rebellenlegers schijnen vaker dorpen binnen te stormen en eisen dan 10 sterke jonge mannen die zich bij het leger aan moeten sluiten. Van Marleen, een Nederlandse expat in Yangon, die voor haar werk verschillende dorpen heeft bezocht in het noorden, horen we dat er opvallend weinig jonge mannen in deze dorpen leven. Daarnaast vertelt Thura dat een paar dagen geleden twee Duitse toeristen op een landmijn zijn gestapt. Volgens hem gingen ze met een gids die voor hem onbekende gebieden in Kyaukme bezocht.

Deze verhalen maken me bewust van een kant van Myanmar waar ik nog niet eerder bij stil gestaan heb en geven me een angstig gevoel. Gelukkig gaan we het laatste stuk met de motorbike naar de familie bij wie we de nacht doorbrengen. Hun houten huis oogt primitief. De woonkamer en keuken zijn gecombineerd en zien er leeg uit, omdat deze ruimte bijna geen meubels bevat. Op een vuur in de kamer wordt er gekookt. We verblijven bij een familie behorende bij de Palungstam, welke te herkennen zijn aan de taal en de klederdracht. De oudere vrouw in het gezin, rond de 50-60, heeft haar hoofd kaal geschoren en draagt een longhi bestaande uit geweven kleden die fel roze strepen bevat. ‘s Avond beleef ik een van de mooiste momenten van onze reis, als we urenlang met de buurkinderen met een ballon spelen. Daar waar de communicatie met volwassenen in de dorpen ophoudt bij een vriendelijke begroeting, is de taalbarrière bij kinderen geen probleem. In plaats van de taal maken we geluiden, lachen we veel en tikken we de ballon over. Zowel de kinderen als wij hebben het enorm naar onze zin!

Als we de volgende dag wandelend op pad gaan houden we verschillende theepauzes. Alle Burmese mensen zijn erg gastvrij en nodigen ons uit om thee te drinken. De families die normaal gesproken werken op de theeplantages, blijken al voor 11 dagen niks te kunnen doen vanwege de droogte. Wij lijken voor hen een leuke manier om hun tijd te doden. Het voelt op sommige momenten dat we tentoongesteld worden omdat we helaas niet met hen kunnen communiceren. Het gebied lijkt totaal verlaten op een paar dorpen na en mensen die op de theeplantages werken, dus er is weinig afleiding voor de mensen. De trekkingstocht met Thura is bijzonder! We zien de hele trip geen andere toeristen, de lokalen lijken verrast om ons te zien en de landschappen zijn waanzinnig mooi.

De volgende trektocht die we van Kalaw naar Inle lake doen is totaal anders. Het gebied is eveneens prachtig, maar we zijn niet langer de enige toeristen. Met een groep van vijf andere backpackers gaan we samen met onze gids Mary op pad: twee Franse vriendinnen, Margaux en Camille, die beiden in India hebben gestudeerd voor een semester, twee Duitse reizigers, Leonie en Joshua, die elkaar eerder ontmoet hebben, en een Noorse jongen, Gaute. We lopen meer dan de vorige trekkingstocht met in totaal ongeveer 80km in 3 dagen: Een goede training voor de vierdaagse, waarvoor we beiden ingeloot zijn! Het wordt een gezellige tocht met prachtige uitzichten maar helaas erg toeristisch. Tijdens de pauzes en de slaapplekken zien we verschillende groepen van andere toeristen. Ook bedelen de kinderen van de dorpen waar we doorheen lopen om eten. Waarschijnlijk zijn ze gewend om koekjes te krijgen van toeristen of van de gidsen. Dit is helaas een keerzijde van het toerisme. Het blijft een lastige kwestie: hoe kun je toerisme op een goede manier reguleren? Momenteel zijn er nog steeds grote delen van Myanmar niet open voor toeristen of erg duur om te bereiken, waardoor het toerisme zich erg concentreert rondom 4 plekken: Yangon, Mandalay, Inle lake en Bagan. Hopelijk zal hiervoor een goede manier gevonden worden om met massatoerisme om te gaan. Wij sluiten onze trektocht af met een boottocht over het Inle lake. Tevens doe ik samen met de groep een fietstocht rondom het meer. Een erg gezellige dag die we afsluiten bovenop een berg met uitzicht op de zonsondergang en een proeverij van wijnen.

Bagan, de stad die bekend staat om de grote hoeveelheid tempels, is erg bijzonder. Deze tempels liggen verspreid over ruim 30 km² droog, zanderig landschap. Vanwege de ontzettende hitte besluiten we voor zonsopgang eropuit te trekken en rond te rijden op een e-bike tot 10 uur. Daarna houden we een siësta die we voor het grootste gedeelte doorbrengen aan het zwembad aan de overkant van de straat. De restaurants waar we eten zijn op aanraden van onze Franse vrienden. Van Bagan gaan we met een VIP nachtbus naar Yangon en dit is de eerste nachtbus waar Dirk ook voor langere tijd kan slapen. De zitplaatsen zijn gigantisch: waar normaal 4 zitplaatsen gescheiden worden door een gangpad, is het in deze bus 2 zitplaatsen - gangpad - 1 zitplaats. De luxe is heerlijk!

De dag in Yangon is onze laatste reisdag samen. Hierna zal ik nog twee dagen in Yangon blijven en Dirk naar Bangkok gaan voor zijn maatpak. Ik vind dit een erg gek idee en ik heb er op de laatste dag samen wel een beetje last van. Ga ik me in mijn eentje wel redden? Wat nou als ik geen mensen ontmoet en me alleen voel? We bezoeken de Shwedagon tempel in de ochtend, een gigantische tempel met veel verschillende Boeddhabeelden die me een beetje doet denken aan een kermisattractie. ‘s Avonds hebben we afgesproken met Marleen, een Nederlandse expat in Yangon. Wij kennen haar niet maar hebben contact gezocht op aanraden van iemand die we ontmoet hebben in de Togean Islands. Het wordt een gezellige avond, waarbij we eten in een Indiaas restaurant met TL verlichting die twee keer uitvalt (ook iets typisch Burmees). Het is leuk om ervaringen uit te wisselen!

Het moment van afscheid nemen van Dirk is de volgende ochtend aangebroken en gelukkig valt dit me minder zwaar dan gedacht. De twee dagen alleen in Yangon vliegen voorbij. 's Ochtends zit ik zeker wel 2 uur aan de ontbijttafel met iedereen te praten en ook overdag verveel ik me niet! De ochtend van Dirk's vertrek vraagt onze Duitse kamergenoot, Pierre, of ik zin heb mee te gaan naar de circle line railway. Het is een bijzondere ervaring. Hoewel het gezelschap goed is, gaan we slechts heen en terug met de trein in plaats van in een cirkel. Met een Grieks koppel (Stellios en Marilou) ga ik mee naar het Rangoon theehuis. Een erg leuke ervaring, met name doordat Marilou een foodblogger is en zij van alles uitkiest om louter te proeven en ik dan ook kan proeven. Het eten is heerlijk en het gezelschap van deze creatieve mensen met een sterke mening is erg goed! Mijn laatste avond in Yangon spreek ik opnieuw af met de Franse meiden Margaux en Camille. Het is erg leuk om ze weer te zien en we spreken af dat we een keer naar Brussel zullen fietsen om elkaar weer te ontmoeten! Mijn dagen in Myanmar zitten er dan op; het was een erg bijzondere ervaring. Ik ga terug naar het vertrouwde Indonesië met gemengde gevoelens: enerzijds kijk ik naar uit om weer terug te zijn in het land en anderzijds hoop ik andere reizigers te vinden met wie het klinkt. Ubud here I come!