Een innerlijke reis tijdens het alleen reizen
Blijf op de hoogte en volg Milou
12 Juni 2016 | Nederland, Landgraaf
Meteen bij aankomst op het vliegveld van Denpassar word ik weer omarmt door de echte vriendelijkheid van de Balinese mensen. De taxi-chauffeur verontschuldigt zich voor zijn slechte Engels en ondertussen is hij de hele rit aan het woord. Hij onderwijst mij in de Balinese cultuur. Zo vertelt hij onder andere dat kinderen als eerste naam een naam krijgen die aanduidt welk kind zij zijn in de kinderreeks in een gezin. Putu, als eerste naam bij jongens als meisjes, geeft aan dat het om het eerste kind en dus het oudste kind gaat. Nadat ook het personeel van mijn eerste hostel mij vriendelijk verwelkomt voel ik me gelijk weer thuis!
Als ik de reis in het begin alleen begonnen was, dan had ik het niet gekund. Ik besef nu dat ik er nog niet klaar voor was toen! Dit gesprek heb ik samen met Jasp, een man uit de UK van 46, een gescheiden vader van twee volwassen kinderen. Hij geeft aan dat dit zijn moment is, zo voelt dat. Sinds twee jaar zit hij bijna dagelijks op zijn fiets. Met als resultaat: hij heeft zich verplaatst van Londen naar Nieuw Zeeland. En heeft een businessplan om zich in Ubud te gaan vestigen voor een tijd. Na 3,5 maand samen met Dirk reizen voel ik mij comfortabel met Engels spreken en heb ik voldoende reiservaring opgedaan om vertrouwen te hebben in alle dingen die er geregeld moeten worden tijdens het reizen.
Bij aankomst in Ubud heb ik het idee dat ik zowel naar Bali als Lombok wil, om veel naar het strand te gaan en de vulkaan Rinjani te beklimmen (door veel andere reizigers werd dit als één van hun mooiste reismoment benoemd). Dit in combinatie met alles wat ik in en rondom Ubud wil doen, maakt me onrustig. En dit in de yogastad van Bali, waar balans het codewoord is. Hoe ironisch? Ik merk dat ik ondanks de onrust geniet van de ontmoetingen in mijn hostel en de uitstapjes die ik maak. Ik denk terug aan het gesprek wat ik had met Stellios, de Griekse fotograaf die ik ontmoette in Yangon. “Zijn visie op reizen is namelijk niet reizen volgens de Loney Planet en de highlights afvinken maar ontmoetingen met lokalen en de cultuur leren kennen. Zijn advies aan mij was: kom thuis met bijzondere verhalen!”
Tijd alleen door brengen heb ik geen probleem mee en ik vind het zelfs stiekem wel fijn op sommige momenten. Ik ga veel op pad met de scooter en ontdek de prachtige natuur: de rijstvelden is hetgeen wat eruit springt voor mij. Op één van mijn tochtjes op weg naar Tirtha Empul tempel lunch ik bij Bali Eco. Een resort verscholen in de natuur. Het contact met de serveerster is hetgeen wat deze lunch bijzonder maakt. Zij leert me een aantal Indonesische woorden. En daarnaast geeft het mij weer een beetje meer inzicht in het Aziatisch leven, wat meer beperkt en eenvoudig lijkt. Mensen wonen heel dichtbij bij hun werk en zullen niet zo snel hun geboorteplaats verlaten om op vakantie te gaan, hier hebben ze het geld niet voor maar lijken ze ook minder behoefte aan te hebben. Tevens lijken zij een minder groot wereldbesef te hebben wat misschien ook wel voortkomt uit een beperktere scholing.
Na een week Ubud vertrek ik naar het zuidoostelijke eiland van Bali, Nusa Lembongan. Dit eiland ligt met 3 eilanden bij elkaar, waarvan Nusa Penida qua oppervlakte het grootste is, dan Nusa Lembongan, die met een brug wordt verbonden aan Nusa Cenida. Nusa Lembongan is een plek waar ik mij erg prettig voel. Het is een eiland met spontane ontmoetingen en acties. Bij een pas geopende duikschool Legend Diving, welke gerund wordt door de Portugese Ricardo en zijn Franse vrouw Isabelle, besluit ik na 2 duiken mijn advance cursus te doen. Overdag duiken en in de namiddag lezend in mijn theorieboek op het strand genietend van een vers sapje met het uitzicht op de zee. Binnen 3 dagen sleep ik mijn certificaat binnen, ik voel me comfortabeler in het water en kan steeds meer echt genieten van de onderwaterwereld. De duikplek was bijzonder door de groep van ongeveer 20 manta's die ik heb gezien tijdens één van mijn duiken. Naast het duiken besluit ik ook te trainen voor de vierdaagse met een wandeling rondom het eiland. Er is veel groen te zien en ook valt het op dat er op een paar plekken zeewier ligt te drogen. Van anderen hoor ik dat met name het eiland Nusa Penida hierom bekend staat. Het zeewier wordt gedroogd en tot poeder gemaakt en vervolgens voornamelijk geëxporteerd naar Japan voor cosmeticaproducten.
Na wederom ook een week in Nusa Lembongan te hebben vertoefd, besluit ik door te gaan naar Nusa Penida. Dit eiland is zeker 3x zo groot dan Nusa Lembongan en ik voel me er op sommige momenten een beetje verloren. Twee dagen rijd ik rond met de scooter waarbij ik meerdere keren verdwaal. Ik rijd op wegen die achteraf gezien toch wel echt gevaarlijk zijn. Het zijn geen echte wegen te noemen maar meer paden bestaande uit grote keien. In de middle of nowhere op het midden van een heuvel kom ik op één van deze paden vast te zitten met de scooter. Ik ben verdwaald, mijn telefoon is leeg waardoor ik via gps niet weet waar ik ben en ik ben niet sterk genoeg om mijn scooter alleen op te tillen. Wonder boven wonder lukt het me uiteindelijk zonder mezelf te verwonden om de scooter om te draaien en weg te rijden. Onderweg vraag ik aan de lokale bevolking de weg, wijzend naar de plek op mijn kaart. Voor zonsondergang weet ik terug te komen bij de bungalows. Ondanks alle mooie natuur [veel groen en een mooie onderwaterwereld bij Crystal beach] en een leuke ontmoeting met een Engelse eigenaar van The Gallery [een restaurant met een winkel waar lokale producten worden verkocht] blijft een negatief gevoel overheersen. Na 2 dagen besluit ik dan ook het eiland te verlaten en verder te reizen naar Tulamben.
Deze plek staat bekend als een echte duikersplaats waar een Liberty Wrak ligt waarin gedoken kan worden. De backpackersplek waar ik verblijf heeft meer de uitstraling van een resort met een zwembad en witte lakens en handdoeken waarmee de bedden opgemaakt zijn. Waardoor het geen straf is om hier te verblijven. Bij een Franse duikschool doe ik 3 duiken op één dag. Twee nieuwe ervaringen binnen mijn duik carrière zijn de wrakduik en een nachtduik. Vooral deze laatste is erg bijzonder. Met de zaklamp gaan we net na zonsondergang rond 18.30 de zee in en word de focus gelegd op de plekken die we zelf belichten. De kleuren lijken meer helder. Naast deze duiken doe ik ook een vulkaanbeklimming, op de vulkaan Agung [2900m]. Om ervoor te zorgen dat we met zonsopgang bij de top zijn vertrekken we in het midden van de nacht. In 4 uur staan we zonder niet al te veel moeite op de top. Het uitzicht vanaf hier is prachtig, met zicht op de vulkaan Rinjani op Lombok. De afdaling kost me meer moeite. Ik raak vermoeider en voel voornamelijk pijn in mijn benen waardoor ik heel blij zijn als we weer bij de auto aankomen. Als klap op de vuurpijl kom ik in Tulamben door een privéles toch in aanraking met yoga waardoor ik ook mijn laatste dag in Ubud een introductie les neem en weer enthousiast raak voor yoga! Samen met Joyce woon ik Astrology Community bij en hebben we op mijn laatste avond een gezellig etentje bij een Mexicaans restaurant. Mijn avontuur met alleen reizen zit er helaas op.
De laatste drie weken van het reizen zijn voorbij gevlogen. Ik ben mezelf zeker tegengekomen maar heb mezelf ook positief verrast. Ik voel mij rijker! Niet rijker in geld uiteraard maar aan ontmoetingen en ervaringen! Ik ben tevreden met mezelf en ik heb de reisverslaving te pakken. Als ik Bali verlaat overheerst het gevoel dat ik niet klaar ben om naar huis te gaan en dat ik wil blijven reizen. Eenmaal in Zürich bij Elieke verandert dit en na een erg fijn weekend ben ik meer klaar om weer naar Nederland te gaan. Ondanks dat het contrast met Indonesië niet groter had kunnen zijn in Zürich, voel ik mij fijn in deze stad en laat dit mij beseffen dat ik voor nu niet klaar voor ben om in een ander land dan Nederland te kunnen wonen.
Zürich trekt me meteen aan. Wat een mooi stad: een goede combinatie van architectuur en natuur. Het is er erg schoon en tijd lijkt voor de Zwitserse inwoners erg belangrijk. Vanaf de St. Peter’s kerk is de tijd in de hele stad zichtbaar. Zwitserland lijkt erg georganiseerd. De Turkse eigenaar van een restaurant, die 6 jaar woonachtig is in Zürich, met wie ik een praatje maak, bevestigt dit met aan te geven dat het erg georganiseerd is met veel regels. Bovendien is hij van mening dat de Zwitserse mensen over het algemeen niet ècht vriendelijk zijn. Volgens hem lijken ze gedreven door geld en haast. Tevens vertelt hij dat de chef tijdens de middag alleen werkt van 12 uur tot 14 uur. Buiten deze tijden zitten mensen op het terras met een wijntje. Ook na werktijden zijn de terrassen gevuld met Zwitsers mensen die genieten van een glas wijn.
Tot snel
Ps. Het reizen heeft me laten groeien als persoon! Mijn perspectief is verbreed en ik hoop dat ik een aantal dingen, zoals openheid, nieuwsgierigheid en geen horloge dragen, kan vasthouden in mijn dagelijkse routines.
-
13 Juni 2016 - 05:05
Joyce:
Jeeh, geen horloge meer dragen! Ik weet nog mijn eerste backpackers reis, daarna nooit meer eentje om gehad;) Heerlijk!! Liefs en mooi om te lezen -
13 Juni 2016 - 06:23
Hans:
Milou
Voelt anders dit te lezen terwijl je al thuis bent, her reizen is er nu ingebakken, geniet nog lekker even na. We zijn toch wel blij dat je weer in de buurt bent
Ppp -
13 Juni 2016 - 20:04
Wilma Vievermans:
Klasse- het zit erop en je hebt weer van alles gezien. Hoop- je doet je horloge wel om-
zou erg zijn als je het vliegtuig mist-- naar Home sweet Home.. Bedankt voor de mooie reis-verslagen
en tot ziens.
-
13 Juni 2016 - 23:44
Margareth:
Hi Milou,
Jee, time flies when you're having fun! :-)
Wat ben ik trots op je, deze belevenis heeft je zoveel rijker gemaakt, geweldig!
Fijn dat je weer thuis bent, het zal wel wennen zijn, maar blijf zo lang mogelijk nagenieten.
Tot gauw!!! :-)
Liefs,
Margareth
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley