Hpa'an, Maylamyine en Mandalay

Mingalaba!

Als we vol enthousiasme en nieuwsgierigheid de grens bij Thailand in Mae Sot naar Myawaddy proberen te passeren worden we hierin afgeremd door een strenge man van immigratie in Myanmar. In gebrekkig Engels stelt hij ons de vraag 'wat we komen doen', wijzend naar de in het rood aangegeven feestdagen op zijn kalender. De feestdagen rondom nieuwjaar zijn nog in volle gang en volgens hem kunnen we geen vervoer vinden naar Hpa'an. Even schiet het door mijn hoofd om terug te gaan naar Thailand, maar gelukkig vinden we een chauffeur die ons een betaalbaar bod doet om ons naar Hpa'an te brengen.

Als we aankomen in Hpa'an is het waterfestival Thingyan nog in volle gang en ook wij worden vriendelijk verwelkomd met een glimlach, Mingalaba en emmers met water over ons heen. Droog blijven? Onmogelijk. De straten ogen rustig: bijna alle winkels zijn gesloten en op enkele plekken hebben zich voornamelijk mannen verzameld rondom de muziek en tonnen water. Het uitzicht vanaf de kade over de rivier is prachtig door de bergen die we op de achtergrond zien. Helaas zien we ook een keerzijde van de prachtige omgeving. Langs de rivier ligt namelijk aan de hele kade een grote hoeveelheid afval. Terwijl we langs deze kade staan, komen er armoedig uitziende kinderen langs die blikjes verzamelen en bedelen. Deze armoede is ook terug te zien in de woningen: waar sommige Burmese mensen in erg luxe woningen leven, zijn er vele andere die slechts in houten hutjes wonen.

Op advies van anderen gaan we bij een backpackersguesthouse naar binnen voor informatie over tours die ze aanbieden. Op dat moment vertrekt er een tour naar de grotten in de buurt. Spontaan besluiten we ons bij de groep te voegen, wat een goede keuze blijkt. Het is een leuke groep: twee Franse collega's/vrienden [Joanne en Lilia] die hun werk in Parijs gestopt zijn om te kunnen reizen en een Duits stelletje [Simon en Rabea] die net hun studie afgerond hebben. Een tuktuk brengt ons naar verschillende grotten rondom Hpa'an. De grotten zijn tempels waar iedereen bij het betreden zijn schoenen en sokken uit doet. Aan de muren zijn wandschilderingen te zien en op verschillende plekken zijn beelden van boeddha's. Verder rijden we langs de voet van de berg Zwekabin waar 1121 Boeddhastandbeelden bij elkaar staan. De Franse meiden beginnen enthousiast te vertellen over hun nacht in het klooster die ze boven op deze berg doorgebracht hebben. Hierdoor besluiten we de volgende dag deze berg ter hoogte van 800m te beklimmen om een nacht in het klooster op de top door te brengen. Het is een zware beklimming en de vermoeidheid slaat toe door de hitte en de kilometers die we vanuit Hpa'an richting de berg gelopen hebben. De tocht naar boven toe is een verademing. Wat een uitzicht op de bergen en de vallei! Helaas is het contrast tussen de prachtige natuur en het afval wat langs het pad verspreid ligt groot. De prullenbakken en de bordjes met 'zeg nee tegen plastic' hebben niet het gewenste effect. Eenmaal boven op de top, bij aankomst in het klooster, lijkt het alsof niemand ons opmerkt. Zonder te weten wat de bedoeling is, of we kunnen douchen en waar we kunnen slapen, lopen we een beetje verdwaald rond. Het voelt ongemakkelijk om binnen te lopen met het idee te blijven slapen zonder dat de monniken hiervan op de hoogte zijn. Helaas lijkt het heel normaal dat er toeristen en lokale mensen overnachten. Deze lijken in grotere getale aanwezig dan de monniken zelf. Er is bovendien een kraampje waar ze souvenirs verkopen en een restaurant. Door de Franse meiden had ik misschien wat te hoge verwachtingen en een ietwat te romantisch beeld gekregen. Toch was het een bijzondere ervaring, vooral vanwege het uitzicht over de stad en de zonsondergang.

De mensen in Myanmar ogen erg verzorgd met hun goed uitziende kapsels in combinatie met de traditionele Burmese longyi's. Deze doeken die als lange rok tot aan de enkels gedragen worden zijn bij vrouwen erg kleurrijk en bij mannen donker van kleur. Veel gezichten worden daarnaast ook nog voorzien van een soort lichtgele poeder vermengt met water die mensen als make-up, verfrissing en tegen de zon op hun gezicht doen. In onze pas gekochte longyi doen we in Maylamyine, onze tweede bestemming, de walking tour van de Lonely Planet. Tijdens deze wandeling begroet iedereen ons vriendelijk terug en verschillende mensen knikken goedkeurend naar onze longyi's. We bezoeken een pagode waar we als enige toeristen opvallen bij de lokale mensen. Onze schoenen moeten hier uiteraard uit, maar de tegels worden zo warm dat we onze voeten verbranden als we er niet overheen rennen.

Wat zijn Burmese mensen lief en behulpzaam! Zo zijn er meerdere automobilisten die stoppen en vragen waar we heen moeten. Een man die ons een lift geeft, vertelt een vluchteling te zijn geweest en heeft voor 12 jaar in Rotterdam gewoond. Als ik hem geld wil geven weigert hij dit. Nog een voorbeeld van oprechte behulpzaamheid is een vrouw die mijn pasgekochte broek die gescheurd is repareert en geld meerdere keren weigert. Om toch iets terug te doen besluit ik haar een cake te geven waar ze heel dankbaar voor lijkt. Ook het internetcafe is voor ons 'free of charge'.

Vanuit een ander hostel doen we een tour naar het zogenoemde Ogre eiland [Bilu Kyun]. Het dankt zijn naam aan de kannibalen die hier wonen en lang geleden uitgemoord zijn door de Tibetanen. Het eiland, met liefst 78 dorpen, is erg groot. Samen met 3 andere toeristen en een gids, Mr Khaing, gaan we naar het eiland. Vanwege de feestdagen zijn er open huizen waarin vrienden en kennissen zich bij elkaar hebben verzameld om samen te eten. Wij als buitenstaanders zijn er meer dan welkom en schuiven aan. Na het eten worden we meegenomen naar een aantal ambachtsplaatsen waar ze krijtborden voor schoolkinderen maken, rubberen elastiekjes van de rubberbomen, deurmatten van de schil van de cocusnoot, de van hout gemaakte gebruiksvoorwerpen als pennen/pijlen en bamboehoeden ter bescherming van de zon. Het is bijzonder om te zien dat mensen zo optimaal gebruik maken van de bronnen uit de natuur. Zonder dat onze gids ons voorafgaand instrueert om weinig te eten neemt hij ons mee naar verschillende families waar de lunch voor ons klaar staat. Het wordt niet 1 lunch maar zeker 3 lunches achter elkaar! Steeds raken onze buiken voller en uiteindelijk geven we aan dat we niet meer kunnen eten. Met onze volle buiken sluiten we de trip af met een duik in het warme natuurzwembad.
Met een scooter die door zijn versnelling lastiger te besturen is brengen we vanuit Maylamyine nog een bezoek aan de boeddhistische tempel Win Sein Taw Ya. Het is een bijzondere tempel die nog in constructie is. Aan de buitenkant is het een enorm grote liggende Boeddha en aan de binnenkant worden verschillende verhalen uit het Boeddhisme uitgebeeld met kleurrijke standbeelden.

De busrit naar Mandalay is geen pretje door het effect wat het eten van de tour op mij heeft. De dagen die erop volgen zijn niet anders. Ik heb een buikgriep te pakken en in bed blijven, lezen en naar ons 'favoriete' Europese restaurant [niet vanwege het goede eten dit keer maar omdat het zo dichtbij is] gaan is wat we voor 4 dagen op rij doen. Meerdere keren op de dag valt de elektriciteit uit. Ook in andere hostels waar we verbleven kan ik me herinneren dat dit vaker gebeurde. Een van de dagen hebben we geluk dat we in de hotelkamer zijn opgesloten. Het is noodweer! We zijn aan het kaarten en opeens horen we hagelstenen tegen de golfplaat slaan. Het lijkt niet stevig genoeg om het te kunnen tegenhouden. Opeens komt er uit het vierkante stuk in het dak wat alleen afgeschermd was met een golfplaat hagelstenen naar binnen en we besluiten de kamer te verlaten. De tweede verdieping stroomt onder water en samen met het personeel en andere toeristen halen we onze spullen uit de kamer. Dat was schrikken! Gelukkig houdt de hagel niet lang aan en krijgen we direct een nieuwe kamer.

Van Mandalay zien we weinig. Het enige stuk wat we meerdere keren lopen is naar het ziekenhuis, waar ik toch voor de zekerheid heen wil. We komen per ongeluk bij spoedgevallen binnen maar worden snel gebracht naar de juiste plek. Het is een drukke ruimte met veel wachtende mensen. Bij de receptie krijg ik mijn patiëntenboekje die meteen aangevuld wordt met mijn lengte, gewicht en hartslag, pols en bloeddruk door twee verschillende personen. De dokter spreekt goed Engels en schrijft alles in mijn patiëntenboekje in plaats van dat hij gebruik maakt van een computer. Al snel stelt de dokter de diagnose van gastiro entieritis, ook wel buikgriep genoemd. De onderzoeksresultaten van mijn bloed en ontlasting bevestigen deze diagnose. De volgende dag merk ik dat de medicijnen al zijn werking doen en dokter Myat Chit geeft mij dan ook toestemming om mijn reis te vervolgen. Redelijk halsoverkop besluiten we verder te gaan Pyin Oo Lwin. De weg hiernaar toe denk ik na over het verkeer in Myanmar. Dit is namelijk een verhaal apart. Sinds de onafhankelijkheid van Engeland wordt er in Myanmar weer rechts gereden. Doordat veel auto's vanuit Japan geïmporteerd worden, zit het stuur aan de rechterkant. Daarnaast rijdt iedereen als gekken: stoplichten en verkeersregels zijn er nauwelijks!