Het overweldigende Zuidereiland

Aotearoa is de naam die de Maori's gebruikten voor Nieuw Zeeland. Dit betekent de lange witte wolk vanwege de lang gestrekte witte bergen en de vulkanen die in de mist liggen. De Maori's zijn zich hier rond de 13e eeuw gaan vestigen. De Nederlander, Abel Janszoon Tasman, was de eerste Europeaan die Nieuw Zeeland ontdekte. Naar hem is een zee en een park genoemd.

Christchurch is de stad waar onze roadtrip start. Deze oudste Engelse stad is het op één na dichtstbevolkt. In 2010 en 2011 is Christchurch getroffen door een aardbeving, waarbij de sterkste beweging van de grond ooit gemeten werd. Hoewel de stad nog in wederopbouw is, heeft het zijn sfeer zeker behouden. Gebouwen en parken worden allemaal tegelijkertijd aangepakt en meer dan de helft van de inwoners lijkt bouwvakker te zijn. De Christchurch Cathedral is te duur om te restaureren en er gaat nog steeds een juridische strijd over restaureren of afbreken. Als tegenhanger heeft een Japanse architect een kartonnen kathedraal ontworpen. Het museum over de aardbeving maakt indruk op me. Het doet me realiseren dat de kracht van de natuur zo groot kan zijn zowel in negatieve als positieve zin.

De natuur op het Zuidereiland is overweldigend! Zowel in foto's als woorden valt dit niet te vatten. Het is genieten zo rijdend met onze Campervan in alle vrijheid met het zicht op zulke landschappen om ons heen. Er is een grote diversiteit in deze landschappen: van de Nieuw Zeelandse Alpen met gletsjers, Fjorden, bossen en kustlijnen. Hele vlaktes die verlaten zijn en waar zo hier en daar wat schapen en koeien staan. Met de bergen op de achtergrond, sommige met sneeuw op de toppen. Mount Cook de hoogste berg is ook een tijd ons uitzicht vanuit de auto. De bomen zijn gesorteerd per soort en er staan soms enkele op een rij. Mogelijk dat dit laat zien welke invloed de mens op de natuur heeft. Door de immigratie van de mens naar Nieuw Zeeland is er helaas veel groen verdwenen. We zien verschillende meren met helder blauw/groen water: Lake Tekapo, Pukaki, Wakatipu en Te Anau zijn enkele meren die onze revue zijn gepasseerd. Waarvan Lake Tekapo de meeste indruk heeft gemaakt omdat dit het eerste meer was wat we zagen. Zo genietend aan het meer realiseer ik mij dat ik heel blij ben dat ik deze reis samen met Nynke mag maken. Zulke mooie dingen mogen zien dat is toch wel een voorrecht!

Milford Sounds, de beroemdste fjord door de hoge bergtoppen is erg groen. Dit komt door de vele dagen regen per jaar. En laten wij net geluk hebben dat wij in 1 van de 180 droge dagen per jaar daar zijn. Zo varend met een boot over de zee met de zon hebben we mooi uitzicht op de fjorden. Bijzonder blijft voor mij onze helihike. Met een helikopter vliegen we naar de Fox Glacier, één van de gletsjers. In de helikoptervlucht van 10 minuten heb ik het gevoel dat we deel uit maken van de natuur. Mooi om zo dichtbij te komen! Boven bij de gletsjer trekken we met onze gids op expeditie uit. Er zijn al treden gemaakt in het ijs waardoor het lopen met een soort spikes onder onze voeten makkelijker is. Als de zon schijnt op het ijs kleurt het blauw, wat een mooi plaatje is. Het gletsjerwater smaakt heerlijk, puur natuur. Het bijzondere aan deze gletsjers is dat er naast al het groen het ook heel dichtbij de kustlijn ligt. Het is helaas erg toeristisch en door het gebruik van de helikopters en de klimaatverandering worden de gletsjers aangetast. Over ongeveer 50 jaar zal er hierdoor nog weinig van deze gletsjers over zijn.

Queenstown is het walhalla voor adrenalinejunkies. Hier kun je je uitleven door te skydiven, bungeejumpen of raften. Wij houden het bij een pittige mountainbiketrip door de bergen met een prachtig uitzicht op de rivier en bergen. Mijn fietsconditie laat me soms in de steek en Nynke bijhouden is onmogelijk maar gelukkig maakt het uitzicht veel goed. Een andere sportieve activiteit die we ondernemen is kajakken in Abel Tasman. Één van de vele nationale parken met veel bossen en mooie stranden aan de kust. Zowel vanuit de zee als vanaf het land, krijgen we een indruk van het park. Het is wel ook afzien op het water omdat mijn armspieren niet zo getraind blijken te zijn.

Met kerst wonen we een kerkdienst in een katholieke kerk bij. Het voelt enigszins hypocriet omdat ik het geloof niet uitoefen maar ik voel me welkom. Dit komt doordat de dienst informeel is en we er deel van uit maken door degene naast ons Merry Christmas en peace for you te wensen. De kerk is klein en oogt sober in vergelijking met de kerken die ik gewend ben. Opvallend is dat mensen het minder nauw nemen met hun kleding in de kerk, zo zien we joggingbroeken maar ook korte broeken. Zitten er toeristen in de kerk of zijn er alleen Nieuw Zeelanders? Ik kan ze niet onderscheiden en door de vele migranten naar het land is het waarschijnlijk ook lastig om een typische Nieuw Zeelander eruit te halen. Volgens een Nederlander die naar Nieuw Zeeland geïmmigreerd is, zeggen Nieuw Zeelanders ja als ze nee bedoelen. Tevens denkt hij dat Nieuw Zeelanders een diepgeworteld minderwaardigheidscomplex hebben. Mijn eigen indruk tot nu toe is dat Nieuw Zeelanders erg behulpzaam en vriendelijk zijn.

Het valt me op dat het een schoon land is. Er ligt weinig tot geen afval op straat. Op veel plekken zijn er openbare toiletten die iedere dag schoon worden gemaakt. De boetes zijn hoog voor bijvoorbeeld het vernielen van iets in de bus kun je 3 maanden de gevangenis ingaan of een hoge boete betalen. Mogelijk dat dit er ook voor zorgt dat mensen zich in het verkeer erg aan de snelheden houden. Verkeersborden met waarschuwingen of adviessnelheden zijn geel. Deze gele adviessnelheid is vooral met alle bochten heel fijn om te volgen zodat we niet uit de bocht vliegen. Het links rijden went best snel alleen blijf ik het lastig vinden om rechts-links-rechts te rijden. En is dit nog geen mantra in mijn hoofd. Op naar meer avonturen op het Noordereiland!