Het net zo mooie Noordereiland

How are you doing today? I'm good and you? Dit is toch wel de meest voorkomende begroeting hier in Nieuw Zeeland. Veel gebruikte (stop)woorden die mij opvallen zijn sweet, cheers, hello dear. Is dit typisch voor Nieuw Zeeland? Waarschijnlijk niet. In het te Papa museum in Wellington komen we iets meer te weten over de invloed die de Engelsen hebben gehad op Nieuw Zeeland. Zo blijken zij andere dieren meegenomen te hebben in een land waar oorspronkelijk alleen vogels leefden. Tevens hebben zij veel bebossing platgebrand waardoor er veel groen verdwenen is. Omdat zij het uiteindelijk te weinig groen vonden, hebben ze er weer nieuwe bomen voor in de plaats gezet. Kiwi's, zoals Nieuw Zeelanders zichzelf noemen, hechten erg veel waarde aan de inheemse bomen zoals de Kauri. Deze bomen zijn hoog maar vooral ook dik. Nieuw Zeelanders doen er dan ook alles aan om deze te beschermen. Met desinfecterend spul moet je je schoenen behandelen om een bos te betreden waar deze boom staat. Tevens zetten ze vallen om de possums te vangen die deze boom aantast.

Van tevoren heb ik vaker gehoord dat het Zuidereiland meer aandacht verdient vanwege de grotere diversiteit aan landschap. Niets is minder waar in mijn ogen. Ook op het Noordereiland word ik verrast door de natuur! Helaas zorgt de regen, die we een paar dagen hebben, er wel voor dat de schoonheid van de natuur minder zichtbaar is. En het fluit ons terug in de snelheid waarin we ons verplaatsen van de ene naar de andere plek. Hetgeen waar we op het Noordereiland zeker niet omheen kunnen is het vulkanische gebied. Met name in Rotorua wordt dit zichtbaar. In eerste instantie denk ik rook/mist te zien. Het blijkt damp te zijn, die af komt van de geothermische activiteit ondergronds. De parken die ze hebben gemaakt om dit te aanschouwen zijn er in overvloed. En welk park is dan de moeite waard om te bezoeken? We besluiten te gaan voor Thermal Pools (waar we per toeval komen en welke gratis is), Moon Crater, Wai-O-Tapu en Te Puie. Bij Wai-O-Tapu, ook wel Wonderland genoemd, helpen ze de natuur nog een beetje mee om er een echte toeristische trekpleister van te maken. Zo kun je om 10.15 uur de geiser Lady Knox zien uitbarsten doordat een man er een soort zeep in gooit. Hordes mensen verplaatsen zich allemaal tegelijkertijd naar deze geiser. De show wordt zelfs verlaat zodat meer mensen er deelgenoot van kunnen zijn. Toch bijzonder dat er een soort pretparken zijn die de natuur tentoonstellen. Tegelijkertijd is het denk ik ook niet geheel zonder gevaar omdat ze zouden kunnen uitbarsten. Deze en de Thermal Pools vind ik het meest bijzonder door de diversiteit in kleuren.

De storm, zoals Nieuw Zeelanders er naderhand over spreken, laten ons 6 uur meer in de auto zitten. Zo vertrekken we van Wellington naar Tongoriro park naar Taupo, Rotorua wat logisch op elkaar zou volgen. Mocht het weer ons niet laten besluiten om steeds eerder door te gaan dan gepland waardoor we weer terug gaan. En dus op en neer aan het rijden zijn. Dit allemaal vanwege het willen doen van de Tongoriro walk en het skydiven. De Tongoriro crossing wordt beschreven als één van de mooiste eendaagse wandelingen. Helaas kunnen wij hem deze titel niet geven. De pittige klim van 800m levert ons helaas weinig op. Door de bewolking die blijft hangen op hoogte, zien we helaas bijna niks. De wandeling is 19,4km en wij doen er een korte 6 uur over. Bij elke wandeling die we maken staan er bordjes met daarop de geschatte tijd voor heen en terug. Wij zijn eigenlijk altijd ruim binnen deze tijd weer terug.

Om nog wat extra gebruind maar vooral ook ontspannen terug te komen, zoeken we een aantal stranden op. We gaan naar de Hot Water Beach en de Cathedral Cove in de buurt van Hanei. Ook bezoeken we het Waiheke eiland nabij Auckland. Het is heerlijk om even niets te doen en lekker een boekje te lezen. Bij de Hot Water Beach kun je bij laagtij op een klein gedeelte van het strand een kuil graven. In deze kuil komt dan water met een hoge temperatuur vanwege de thermische activiteit. Bij het rondwandelen verbrand ik bijna mijn voet. Het kan tot temperaturen van 60 graden aannemen.

De steden op het Noordereiland zijn groter en de gebieden tussen de plekken zijn minder verlaten. Dorpen volgen elkaar sneller op. Wellington is de eerste stad en meteen de leukste stad, wat mij betreft. Het is een bruisende stad waar we oud-en-nieuw vieren met andere vrienden. Wat ontbreekt zijn: vuurwerk, champagne, oliebollen en het aftellen. Wat we wel doen is uiteten, naar een feestje en een nieuwjaarsduik. De avond eindigt als het gebouw waar het feestje is ontruimd wordt vanwege het afgaan van het brandalarm. Zowel Wellington als Auckland geven mij een Strijp-S gevoel. Zo maken bepaalde gedeeltes rondom de havens een industriële indruk. Ook al is Wellington de officiële hoofdstad, Auckland blijft het grootst aantal inwoners houden. 1/3 van de gehele bevolking woont in deze stad. Auckland wordt ook wel de city of Sails genoemd. In de haven is dit ook duidelijk te zien. Eerder kreeg Auckland ook als bijnaam de stad van de vulkanen. En deze vulkanen hebben hun brandmerk nog in het landschap achtergelaten.

Zowel het letterlijke als figuurlijke hoogtepunt van onze reis is voor mij het skydiven. Wat een bijzondere ervaring is dit! Het is denk ik wel het gaafste wat ik ooit heb gedaan. Vooraf noemde ik de reis naar Nieuw Zeeland en mijn wens om te skydiven in één adem. Het stond al langere tijd op mijn bucketlist. De hele reis heb ik Nynke en mezelf er ook gek mee gemaakt: wat zou de mooiste plek zijn om het te doen? In het begin is het nooit tot een concreet plan gekomen en naarmate de tijd verstreek vroeg ik mezelf soms af of het er nog wel van zou komen. Uiteindelijk hadden ik en toch ook Nynke besloten dat we het wilden gaan doen bij het grootste meer van Nieuw Zeeland: Taupo. Qua oppervlakte vergelijkbaar met Singapore. De dag waarop we het gepland hadden bleef het tot het eind spannend of we het wel door zou gaan. Het weer zat namelijk niet mee, gelukkig slaat het om en breekt de zon door! De twijfel bij mezelf slaat toe: wil ik dit wel echt? Of wil ik het vooral omdat ik anderen heb gezegd dat ik het ga doen. Ik word zenuwachtig en vooral ook het moment aan de rand van het vliegtuig vlak voor de sprong vind ik doodeng. Tijdens de vrije val komt de adrenaline meteen. Wat een gevoel van vrijheid. Ik vlieg en spreid mijn armen. Het is 7 minuten volop genieten van het uitzicht. Ik mag zelfs de parachute besturen. En achteraf kan ik zeggen: dit wil ik zeker nog eens doen! Wat een gave en mooie ervaring.

Helaas was de tijd te kort! Er zijn nog plekken waar we niet zijn geweest en waar ik graag voor terug zou komen. Wie weet dat het er ooit nog van komt om terug te gaan naar Nieuw Zeeland. Voor nu kan ik mezelf weer bevoorrecht voelen met zo'n mooie reis. En ga ik er lekker van nagenieten.