De kleurrijke purs (=steden) + Pushkar van 30 juli

Namaste,

De steden die we nu bezoeken staan allemaal bekend om een kleur, te herkennen aan de kleur van de huizen. Jaiselmer wordt ook wel de gele stad genoemd, Jodhpur is de blauwe stad, Udaipur + Pushkar zijn de witte steden en Jaipur de roze stad. Op Udaipur en Pushkar na zijn alle steden omringd door een fort. Om goed zicht te hebben op de bedreigingen zijn de forten een stuk hoger dan de rest van de stad. Pushkar is tot nu toe onze lievelingsstad!

India lijkt een land vol grote contrasten:
- Onderhoud van de monumenten en de straten in de stad. In de steden is het echt vies: overal ligt afval en het stinkt er naar urine. Dit is echt zonde, want een stad heeft heel veel moois te bieden.
- Het grote verschil tussen mannen en vrouwen begint nog meer naar voren te komen. Op straat zie je voornamelijk mannen, en als we vrouwen op straat zien, zijn zij met andere vrouwen. De tradiotionele rolverdeling lijkt hier nog steeds in stand. De mannen werken buiten de deur in bijvoorbeeld winkels of als riskjarijders. De vrouwen worden niet alleen bedekt onder hun sari's, maar blijven ook vaak thuis om voor het land en huishouden te zorgen. Een getrouwde vrouw is te herkennen aan de rode stip op haar hoofd en vaak ook een rode streep op de scheiding van het haar.
- Rijkdom en armoede: de hotels waar wij komen zijn bijna paleisjes en kosten relatief weinig geld. Hier staat het aantal mensen wat op straat woont en soms niet eens een tentje boven hun hoofd hebben tegenover. Het grote gebouw van de regering tegenover de sloppenwijken op een grasveldje in dezelfde straat. Het water waar mensen hun kleren wassen is erg vervuild waardoor hun kleren nooit echt schoon kunnen worden.
- Daba's en restaurants: het eten in de daba's is erg goed en erg goedkoop, voor zo'n 3 euro kun je hier heerlijk lunchen/avondeten.
Indiaas eten bestaat uit bakjes met een soort dikke sausje met groentes erin zoals: linzen (dal), spinazie (palak), kaas (paneer), aardappel (allo) of kikkererwten. Dit eet je in een soort van brood. Er zijn verschillende soorten: roti, naan en parantha (een soort dun pannenkoekje).

In Jodhpur is ons hotel iets uit het centrum van de stad, waardoor we besluiten om een tuktuk (gemoteriseerde riskja) te nemen naar het oude gedeelte van de stad. Dit gedeelte bestaat uit nauwe straatjes langs de huizen in verschillende kleuren, waar weinig verkeer komt. We begroeten onze voorbijgangers en worden geinteressseerd/doordringend aangekeken. Wij als westerlingen blijven interessant en krijgen dan ook meteen hun aandacht: zouden ze op ons geld afkomen? We delen wat ballonnen uit aan kinderen en krijgen blije gezichten ervoor terug. Kinderen en vrouwen vind ik toch leuker in India: ze lijken je meer te accepteren en kijken je bewonderend aan in plaats van opdringend. Opeens, op een druk kruispunt, als je denkt dat je alles hebt gehad in India, zien we een olifant met een man en tulband.
We bezoeken het het Mehrangarh Fort: dit fort ligt aan de rand van de oude stad op een heuvel. Vanaf hier vallen de blauwe huizen meer op. Traditioneel betekende wonen in een blauw huis behoren tot de Brahin kaste (de hoogste kaste). 's Middags bezoeken we de tempels van Cenotaten en de tuinen van Mandore, waar doodskopsapen los lopen, kinderen bedelen en wij ontsnappen aan de drukte van de stad.

Op weg naar Udaipur zien we het landschap veranderen: het zand maakt plaats voor bomen en bergen. We wanen ons in een paradijsje en komen ogen tekort. Wat een prachtige wilde natuur waar tijgers en beren leven. De lucht die we inademen is, fris in tegenstelling tot die in steden. Midden in deze jungle van Ranakpur bezoeken we de tempel van Sheth Anandji Kalyanji. Deze Jainistische tempel is gebouwd in de 15e eeuw en telt 1444 zuilen, waarvan 1 zuil schuin staat. Deze verwijst naar God, die als enige volmaakt is. Het is een gigantische tempel van wit marmer omringd door bergen.
Udaipur wordt ook wel het Venetie van India genoemd. Het is een romantisch stadje aan het meer. Er is minder verkeer in de nauwe straatjes, er zijn slechts scooters en koeien die ons passeren. Mensen zijn minder happerig met verkopen en weglopen lijkt niet meer zo'n goeie onderhandelingstactiek. In Udaipur bezoeken we het City Palace en maken we een boottochtje op het Pichola meer.

Tijdens de rit van Udaipur naar Pushkar is er veel te zien. We rijden weer door de prachtige bergen. Onderweg zien we heel veel mensen langs de kant van de straat lopen, het lijkt wel een soort volksverhuizing. Heel veel mannen + vrouwen met sari's verplaatsen zich voor soms wel 30 km wandelend richting de tempel. Ze passeren veel tentjes waar muziek vandaan komt langs de weg. De rijken hebben gezorgd voor deze tentjes zodat mensen kunnen uitrusten en gratis kunnen eten.
Pushkar is een heilige stad waar eieren, alcohol en vlees verboden zijn (pannenkoek kun je hier wel eten, geen idee of die zonder eieren te maken zijn?). Het wordt gezien als een hippiestadje, maar wij hebben ze weinig gezien. We beklimmen de berg met een tempel en hebben vanaf hier een prachtig uitzicht op de stad met het heilige meer als centraal middelpunt. Bij onze lunch ontmoeten we die dag twee Nederlandse meisjes die alleen reizen, met 4 treintickets van tevoren geboekt. Het meisje van Sri lankaanse afkomst doet een mooie uitspraak: 'het is logisch dat Indiers iets van je willen, omdat je toerist bent en je geld hebt. Dit kun je niet echt onbetrouwbaar noemen!' Soms moet je toch ook geloven in de goedheid van de mens en daarom besluiten we mee te gaan naar het huis van een jongen voor henna. Zijn zus kan het heel mooi aanbrengen. Het is leuk om eens bij iemand thuis te komen. De familie lijkt een middenklasse familie te zijn die erg blij is met de 400 roeppies die we ze geven voor de henna. Op aanraden van meerdere toeristen besluiten we toch het welkomsritueel te ondergaan en stappen we met een bloemetje in onze hand op de scooter van een jongen. Eenmaal bij het meer moeten we onze schoenen uitdoen en gaan Dirk en ik allebei een andere kant op: vrouwen en mannen gescheiden. In mijn rechterhand houd ik het bloemetje vast waarbij ik zinnen in het Hindi en Engels herhaal als: good life, good health for my mother, father and brother, good education, good mind and good job. Hierna moet ik het bloemetje in het heilige water gooien en krijg ik een kokosnoot in mijn hand gelegd. De man voor me zet een rode stip met rijst op mijn voorhoofd en begint over het geven van een donatie op een dwingende manier. Jammer want hierdoor is het niet meer zo spiritueel. Ik zeg dat ik 100 roepies wil geven en dat het niet om het geld gaat. Waarbij hij op een dwingende manier zegt: 'maar je moet voor 4 personen geven, jezelf, je vader, je moeder en je broertje.' Ik blijf bij mijn standpunt. Vreemd om uberhaupt te vertellen hoeveel je geeft, een donatie is toch anoniem? Ik mag 1 bloemetje naar voren gooien nadat ik een wens gedaan heb en 1 naar achter om mijn problemen achter me te laten. Hij knoopt een armbandje aan waarbij hij zegt dat ik hier moet wachten en niet het Karma van Dirk mag verstoren. Ook al zijn we misschien opgelicht ik ben blij dat ik het ritueel gedaan heb.

Jaipur is een drukke stad met roze gebouwen en vooral heel veel winkels. Het mooiste van Jaipur vind ik het Paleis der Winden. Dit paleis bestaat uit 365 ramen waarbij vrouwen naar buiten konden kijken en een lekkere wind voorbij voelde gaan. Het gebouw is indrukwekkender van buiten dan van binnen. We hebben het City Palace bezocht en het Amber Fort waarbij we met een olifant naar boven zijn gegaan. Vanavond gaan we naar de film en gaan we beleven hoe Indiers opgaan in het verhaal!