Op naar de spiritualiteit v/d 2 heiligste steden

Agra (de stad die bekend is van de Taj Mahal), Varanasi en Haridwar staan op het programma. Vanaf Agra zijn we op onszelf aangewezen en zal onze privechauffeur ons verlaten. Er blijven slechts 4 treintickets over: Agra-Varanasi, Varanasi-Haridwar, Haridwar-Amritsar en van Amritsar terug naar Delhi. De rest zullen we zelf moeten regelen! Varanasi en Haridwar behoren tot de 7 heilige steden van India en zijn erg in trek bij hindoeistische pelgrims. Mijn eigen voorkeur gaat uit naar Varanasi, hier voelde ik de spiritualiteit die over de stad hing meer dan bij Haridwar, waar vooral de drukte en armoede voor mij overheersten. In beide steden neemt de Ganges een centrale plek in. Iedere ochtend voor zonsopgang verzamelen mensen zich rond deze heilige rivier om zich te wassen. Of ze hier echt schoon van worden is maar net de vraag: het water is erg vies en heeft een bruine modderachtige kleur van al het afval wat erin belandt. Een verschil tussen Haridwar en Varanasi is de soort Ghats, de trappen naar de rivier. In Haridwar is het stuk wat je langs de Ganges kunt lopen veel groter, wat minder intiem overkomt. Verder zijn er in Varanasi koeien in overvloed. Koeien zijn in het hindoeisme heilig vanwege de producten die een koe levert (melk, boter, yoghurt). Voor ons begint de armoede steeds meer naar de voorgrond te komen: op het station en op de straten zien we veel bedelaars. De armoede in India is groot, zo'n 25% van de bevolking leeft onder de armoedegrens. We zien mensen op straat slapen of in tentjes. Veel bedelaars proberen ook bij ons wat te krijgen. Wij hebben besloten om eten te geven in plaats van geld.

De Taj Mahal staat vroeg op het ochtendprogramma, want om half 6 gaat de wekker al. Het voelt nog een beetje onwerkelijk maar wij zijn 2 van de 3 miljoen toeristen die de Taj Mahal dit jaar bezoeken. Het is een gigantisch gebouw en het is bizar dat het symbool staat voor het verdriet van de keizer. Dit verhaal achter de Taj Mahal is bijzonder: 'voor de keizer Shah Jahan was het overlijden van zijn geliefde, Mumtaz Mahal, een gigantisch verdriet. Ter nagedachtenis aan haar heeft hij daarom de Taj Mahal laten bouwen door een Perzische architect. Om hem zijn verdriet te laten voelen heeft hij de verloofde van de architect gedood.' Het gebouw is geheel symmetrisch met de graftombe van de koning zelf als enige afwijking.
De dag van het zien van de Taj Mahal hebben we onze treintickets via de mail gekregen en een fooi aan onze chauffeur gegeven. Bij het geven van deze fooi was er een zichtbare teleurstelling op het gezicht van onze chauffeur af te lezen en vroeg hij ons om meer. Er was geen enkele dankbaarheid en zo veranderde onze 'betrouwbare' en goede man in een man uit India, jammer! Bijna alles lijkt namelijk om geld te draaien in India. Misschien is dit ook wel logisch: je bent als toerist rijk in verhouding tot veel mensen in India, waar het gemiddelde inkomen per maand 20 euro per inwoner is.

Na een goede eerste Indiase treinervaring (AC3: 3e hoogste klasse met gereserveerde plekken en airco) bereiken we Varanasi na ongeveer 12 uur. De zoektocht naar een hotel blijkt mee te vallen omdat er veel hotels langs de Ganges liggen. Na onze lunch worden we aangesproken door een soort goeroe die onze hand, gezicht en sterren wil lezen. Uit nieuwsgierigheid wat hij te zeggen heeft, besluit ik in de stemmen. Hij benadrukt erg sterk dat meditatie en bidden goed voor me zijn. Verder zegt hij dingen als: 'erg lang leven, je zult 91 jaar oud worden, je bent emotioneel (wordt snel vrolijk en snel verdrietig), Jupiter en de Zon zijn gunstig voor jou, maart en november zijn jouw geluksmaanden, maandag en donderdag jouw geluksdagen, je zult 2 kinderen krijgen, je houdt van bananen en appelsap en dat is goed voor jouw 'zwakke' maag.' Het was vooral een aparte ervaring.
Helaas wordt Dirk de volgende dag ziek en ziet hij weinig van Varanasi. Die dag slaapt hij veel en op advies van de dokter krijgt hij medicijnen waarvan hij gelukkig snel opknapt. Die ochtend dat Dirk ziek is, zit ik op het balkon van ons hotel en raak ik in gesprek met een zoon van een Indiase familie (de zin: 'where you from?' blijkt een echte openingsvraag te zijn die uit interesse gevraagd wordt). Ze komen uit Zuid-India en zijn in Varanasi vanwege de begrafenis van de broer van zijn moeder. Het is erg interessant om iets meer over de Indiase cultuur te horen. Zo vertelt hij dat het leven in India erg simpel is: je woont samen met de je familie en zorgt voor elkaar. Bidden neemt een centrale plek in waarbij je terugkeert naar je ziel, waar het allemaal om draait. God nummer 1 is je moeder: die heeft je gebaard, God nummer 2 is je vader: die zorgt voor eten, God nummer 3 is je leraar. 's Middags maak ik een wandeltocht langs de Ganges. Ik slenter door de nauwe straatjes en ga bij verschillende Ghats naar beneden. Manikarnika Ghat is 1 van de plekken waarbij ze dode lichamen verbranden. Ik passeer het opgestapelde hout aan weerskanten waarbij het enigszins raar voelt om hier als toerist te komen. Het verbrandingsritueel vindt plaats op een verhoging waar een kring van mensen (zijn dit allemaal familieleden?) om heen staat. In de nauwe steegjes zijn overal koeien te vinden die de wegen vervuilen met hun ontlasting. 's Avonds wordt ook Varanasi getroffen door een flinke moessonregen waar ik middenin beland en die de straten 'schoon' spoelt. De spiritualiteit die er over de stad hangt heeft me gegrepen en heeft een heleboel vraagtekens bij mij achtergelaten waardoor ik graag een keer terug zou willen gaan!

Op het station in Varanasi blijkt onze trein een uur vertraagd te zijn en wordt het stationsbeeld gevormd door aapjes, koeien, bedelende mensen en berichten die in onverstaanbaar Engels worden omgeroepen. We zullen een dag in de trein (AC 2, een klasse hoger dan de vorige keer) doorbrengen met als bestemming Haridwar. De treinreis gaat snel voorbij en we hebben een hele dag in Haridwar voor de boeg. Na een hotel te hebben uitgekozen, hebben we voor die dag geen plan en slenteren wat rond. We komen uit bij een grasvlakte langs de Ganges waar mensen in tentjes wonen. Lopend langs de Ganges horen we ergens muziek vandaan komen waar we op af gaan. Muziek maken blijkt voor een groep van 15 mensen hun zondagsbezigheid te zijn en de muziek lijkt heilige teksten te bevatten. De mensen uit de 'band' kijken op van ons als Westerlingen en komen ons na afloop zelfs een hand geven! Vanaf het punt Har-ki-Pauri (Brahmakund), waar iedere avond een heilig ritueel plaatsvindt, zien we een standbeeld, Lord Shiva. Tijdens de onderhandeling met een tuktuk komt een vriendelijke Indier van in de 40 naar ons toe en biedt ons een gratis lift aan (uniek in India voor ons gevoel). Op de terugweg worden we meegenomen door een tuktuk waar al een familie in zit. Hij brengt ons verrassend genoeg naar de totaal andere kant dan we tegen hem zeiden, maar we belanden wel in een straat vol prachtige en bizarre hindoeistische tempels. We bezoeken 1 tempel waarbij donaties toch weer voorop lijken te staan. De tempel bestaat uit meerdere verdiepingen en we leggen een soort parcours af (het heeft wat weg van een spookhuis waar je doorheen loopt). Het bevat beelden van veel verschillende goden waarvan we niet weten waar ze voor staan. Het is een gave ervaring met helaas weinig betekenis voor ons. Rond 19.00 gaan we naar het ritueel wat iedere avond vanaf Har-ki-Pauri te zien is. Duizenden hindoeisten verzamelen zich bij de Ganges waarbij ze een soort dienst bijwonen en bloemen met vuur in de Ganges gooien voor geluk. Opvallend is dat er weinig Westerse toeristen bij het ritueel zijn, waardoor Haridwar dus niet zo'n toeristische plek blijkt te zijn. Verder lijkt het helaas minder om het geloof te draaien dan ik dacht: mensen praten door de in hindi gesproken dienst heen en maken ondertussen overal foto's van. De tweede dag beklimmen we de berg met de Mansadegi tempel. Op de tocht er naar toe zien we aan beide kanten kraampjes voorbij komen waarbij mensen religieuze dingen, water en eten verkopen. Van bovenaf hebben we een prachtig uitzicht op de bergen en het stadje Haridwar. Aangezien de tempel niet de moeite waard is nemen we na een poosje de kabelbaan terug naar beneden. We doen die dag verder rustig aan en dineren 's avonds op een 'prive' dakterras van een chique restaurant, met uitzicht op de ganges, voor maar 14 euro voor 2 personen. Dit keer wel aardewerken borden in plaats van plastic borden en een hele correcte ober!

Tot snel lieve lezers